Page 117 - ธาดา ยิบอินซอย
P. 117
แน่นอนที่ผมจะต้องค้านอย่างยืนกรานว่าเราไม่ควร
ลดมาตรฐานหรือเกณฑ์ เหตุผลที่ไม่ควรลดก็เพื่อ
ป้องกันการมีผลงาน (เช่น งานวิจัย) ที่ไม่มีคุณภาพ
สรุปแล้วข้อคิดเห็นที่ออกม�ก็คือเพื่อให้ได้ผลง�น (ไม่ว่�จะดีหรือเลวอย่�งไร) เร�อ�จต้อง
ลดเกณฑ์ม�ตรฐ�นให้เหม�ะสมกับคว�มรู้คว�มส�ม�รถซึ่งอ�จยังด้อยของนักวิจัย
แน่นอนที่ผมจะต้องค้�นอย่�งยืนกร�นว่�เร�ไม่ควรลดม�ตรฐ�นหรือเกณฑ์ เหตุผล
ที่ไม่ควรลดก็เพื่อป้องกันก�รมีผลง�น (เช่น ง�นวิจัย) ที่ไม่มีคุณภ�พ เพร�ะง�นชนิดนั้น
้
ไม่ว่�จะเป็นปริม�ณเท�ไรก็จะไม่ช่วยสังคม มิหนำ�ซ้ำ�อ�จปร�มก�รมีคุณภ�พในภ�ยหน�
่
เสียซ้ำ�ไป ท่�นผู้อ่�นก็อ�จตั้งโจทย์ว่�แล้วจะทำ�อย่�งไรดี เร�ข�ดคว�มส�ม�รถแล้วจะยัง
เอ�คุณภ�พที่เป็นเลิศอีก มันเป็นไปไม่ได้ไม่ใช่หรือ
ผมอย�กแนะนำ�ว่� สองอย่�งนี้ผสมผส�นกันได้แต่ต้องปรับทัศนคติ โดยต้องเชื่อว่�
คุณภ�พเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ วิธีผสมผส�นก็คือตั้งเกณฑ์ให้สูงแล้วทุกคนต้องช่วยกันค้ำ�ชูให้ถึง
เกณฑ์นั้น วิธีช่วยก็ต้องเป็นชนิด actively participate เร�ต้องห�คนท่ีมีคว�มส�ม�รถ
ประกบกับนักวิจัย หรือผู้ซึ่งเขียนร�ยง�นที่จะตีพิมพ์ เร�ต้องช่วย ‘สอน’ ช่วย ‘แก้’ ช่วย
‘ปรับ’ แกหล�ยเที่ยวก็ต้องยอมจนผลง�นนั้นถึงขั้น ประเทศเร�มีคนเก่งม�กพอที่จะช่วย
้
ื่
้
ึ
ั้
ิ่
เป็นผประกบ เร�ตองไปเอ�เข�ม�ช่วยให้ได เมอผู้เรมวิจัยหรือผเขียนร�ยง�นถง ‘ขน’ แล้ว
ู้
้
ู้
เร�ก็จะมีคนเพิ่มอีก 2 เท่�ไปเรื่อยที่จะทำ�หน้�ที่นี้ (คือจ�ก 2 ผู้ชำ�น�ญแล้วเป็น 4 แล้ว
เป็น 8 ฯลฯ) อีกไม่น�น เช่น 10-20 ปี เร�ก็จะเข้มแข็งโดยที่เกณฑ์ม�ตรฐ�นยังสูง อย่�ง
เป็นที่ภูมิใจ
116
ครูแพทย์ผู้ประเสริฐ
