Page 119 - ธาดา ยิบอินซอย
P. 119
เราจำาเป็นต้อง “ปรับ” ความประพฤติให้ “เหมาะสม”
ซึ่งเหมาะสมนั้น ผมอยากบรรยายเพิ่มเติมให้เป็น
“decent and answerable” คือ มีคุณสมบัติที่
เราสามารถอธิบายเพื่อให้เกิดความเชื่อใจได้
ท่�นที่ได้อ่�นบทคว�มที่ได้เขียนตลอด 4-5 ปี ก็คงรู้แล้วว่�ผมจะมีคำ�ถ�มต�มม�
เพื่อกระตุ้นให้ช่วยกันคิด
“เอ๊ะ! ทำ�ไมต้องมีตัวอย่�งให้ประพฤติต�ม หรือเพื่อให้ลอกเลียนในเมื่อเร�ก็แก่ถึง
ป�นนี้” (เอ�อ�ยุ 20 ของนักศึกษ�แพทย์ หรือ 30 ของแพทย์หนุ่มก็ได้) “เร�ไม่รู้หรือว่�
อะไรคือ ดี/ไม่ดี” “คว�มประพฤติของแพทย์ที่ดีน�จะออกม�ในรูปแบบใด?” “อ�จ�รย์
่
ตัวอย�งในส�ยต�คุณคือคนซึ่งเอ�ใจใส่สอนและหรือขยันทำ�ง�นใช่ไหม” “ส่วนอ�จ�รย์
่
ตัวอย่�งของ พชท. / นศพ. คืออ�จ�รย์ที่ใจกว้�ง?” “โรงเรียนแพทย์ที่มีอ�จ�รย์ตัวอย่�ง
่
ั้
ี่
ร้อยละ 90 ของอ�จ�รย์ทงหมด จะดีกว�โรงเรียนแพทย์ทมีอ�จ�รย์ตัวอย�งเพียงร้อยละ 20
่
หรือไม และดีกว�ในแง่ใด?” “เมอเร�เป็นแพทย์แล้ว เร�ต้องพย�ย�มปฏิบัติตนและประพฤต ิ
่
่
ื่
่
ี่
ั้
ู้
ให้เป็นแพทย์ตัวอย�งทสังคมต้องก�รใช่ไหม” “แล้วสังคมของเร�นนรคุณลักษณะของแพทย ์
่
ตัวอย�งของเข�จริงหรือ และเร�อย�กหรือเร�ส�ม�รถเป็นแพทย์ชนิดนั้นหรือไม่”
์
่
่
“ในทำ�นองเดียวกัน แพทย์ตัวอย�งในโรงพย�บ�ลศูนย ควรเหมือนกับแพทย์ตัวอย�งใน
ั
่
โรงเรียนแพทย์หรือไม่?” “จริงหรือเปล�ว่� คว�มประพฤตและทัศนคติของนกศึกษ�แพทย ์
ิ
ในยุคนี้ ไม่เหม�ะสม เพร�ะเร�ไม่สร้�งและหรือไม่สนับสนุนแพทย์ตัวอย่�ง”
ผมเพียงแต่อย�กฝ�กข้อคิดเห็นเท่�นี้ : ทำ�ไมเร�เอง (หรือ ทำ�ไมเร�ไม่สอนรุ่นน้อง
รุ่นลูก รุ่นหล�น) ให้ตัดสินใจเองว่� ในเมื่อเร�เลือกอ�ชีพนี้ ซึ่งส่วนประกอบสำ�คัญอันหนึ่ง
คือ ต้องสัมผัสกับผู้อื่นเพื่อให้เกิดคว�มสัมพันธ์กับผู้ที่ทำ�ง�นร่วมและกับผู้ที่ต้องก�รคว�ม
้
ั้
ึ่
่
ิ
ชวยเหลือ เร�จำ�เป็นตอง “ปรับ” คว�มประพฤตให “เหม�ะสม” ซงเหม�ะสมนน ผมอย�ก
้
บรรย�ยเพิ่มเติมให้เป็น “decent and answerable” คือ มีคุณสมบัติที่เร�ส�ม�รถอธิบ�ย
เพื่อให้เกิดคว�มเชื่อใจได้ และ จะดีกว่�นั้นอีก ถ้�แลกเปลี่ยนคำ� “ปรับ” ให้เป็น “อย�ก
้
ิ
ปฏิบัตเพร�ะใจจริงเป็นเช่นนี้” โดยที่บ�งส่วนของนิสัยใจคอ ม�จ�กก�รที่ไดสังเกตคว�ม
ประพฤติหรือคุณลักษณะของคนที่เร�ได้สัมผัส
118
ครูแพทย์ผู้ประเสริฐ
