Page 107 - ธาดา ยิบอินซอย
P. 107
ผมเชื่อว่านักศึกษามีจริยธรรมสูงตั้งแต่แรก แต่แล้ว
มาถูกเจือจางขณะอยู่ใต้ความดูแลของเรา
“จะสอนอย่�งไร”
ื่
ู
้
่
่
ู
ั้
ึ
ู่
ผมเชอว�นักศกษ�มีจริยธรรมสูงตงแต่แรก แตแล้วม�ถกเจือจ�งขณะอยใตคว�มดแล
ของเร� เจือจ�งเพร�ะเร�โดยไม่รู้ตัว ถ่�ยทอดทัศนคติชนิด “ต้องชนะ (คือสอบผ่�น)” ไม่ว่�
ต้องใช้ม�ตรก�รใด “ถ้�ไม่แน่ใจรักษ�ไปก่อน” “อ�ชีพนี้ห�เงินง่�ย” “หลอกก็ไม่มีใครจับ
ได้” “จะเสียศักดิ์ศรีถ้�แสดงคว�มไม่รู้ต่อหน้�เพื่อนหรือผู้ป่วย” ฯลฯ นอกจ�กนั้น เพร�ะ
เร�ไม่หัด พูด เขียน อ่�น ฟัง (communicative skill) ทำ�ให้เร�ไม่ส�ม�รถเป็นตัวของ
้
ั
ั
ตวเอง ตองพย�ย�มแก้ตวโดยพึ่งม�ตรก�รขั้น “ต่ำ�ที่สุด” แทนที่จะพย�ย�มจะพัฒน�
ม�ตรก�รที่สังคมจะได้ประโยชน์ สุดท้�ยคิดว่�ศิษย์ของเร�ไม่ “โต” เพร�ะอยู่ภ�ยใต้คว�ม
กดดันของ “สอบให้ผ่�นและเรียนให้ทันเพื่อน” จนไม่กล้�คิดเอง ไม่อย�กปรึกษ�ข้อสงสัย
ทเกยวกับก�รสอบและประพฤติโดยอิงกลม เพร�ะเหตุผลเหล�นี้ จึงเชอว�เร�ไม่ควร “สอน”
ี่
่
ุ่
ี่
่
ื่
จริยธรรม สอนในที่นี้ คือ ยกเป็นวิช�ที่มี credit มีครู มีผู้เชี่ยวช�ญ และโดยเฉพ�ะก�รมี
role-model เพื่อให้นักศึกษ�แพทย์ “ทำ�ต�ม” โดยที่ห�รู้ไม่ว่� role นั้นอ�จเป็นก�รเล่น
ิ
ละคร อย�กให้เอ�จริยธรรมสอดแทรกไปในทุกมุมของก�รเรียนและก�รปฏิบัต โดยไม่เจ�ะจง
นักศึกษ�หรืออ�จ�รย์ (non-teacher, non-student centered) อย�กให้เอ�เรื่องที่ไม่มี
ข้อยุติม�ถกเถียง เพื่อทุกคนจะได้หัดฟังและหัดให้คว�มเห็นและหัดรับวิธีคิดของผู้อื่น อ�จ
พูดคุยเกี่ยวกับศ�สน� ก�รเมือง ก�รทำ�แท้ง euthanasia, ก�รสนับสนุนโดยบริษัทย� ฯลฯ
นักศึกษ�ควรมส่วนสำ�คัญในก�รจัดและสร�งง�นชนิดนี้ ผู้เชี่ยวช�ญในแตละหวเรื่องอ�จ
่
้
ั
ี
ม�จ�กผู้นำ�ในท�งปกครอง ท�งศ�สน� พย�บ�ล ขอท�น แม่บ้�น ผู้ป่วย ญ�ติผู้ป่วย
คนง�น ฯลฯ ก�รเรียนด้วยตนเองนี้อ�จมีหล�ยรูปแบบ เช่น ป�ฐกถ� สนทน� โต้ว�ที
workshop แบ่งกลุ่มย่อย ZOPP ฯลฯ
ผู้จัดและผู้ร่วมควรสนุกด้วยกัน ผลในระยะย�วควรเป็นบัณฑิต (และพวกเร�ด้วย)
ที่ส�ม�รถคิด ส�ม�รถซักถ�ม ส�ม�รถสร้�งจุดยืน ส�ม�รถพูดคุย รับฟัง เพื่อให้มีคว�ม
ู
ประพฤติที่ส่อถึงคว�มเชื่อและคว�มอย�กที่จะเมตต� เห็นใจซึ่งกันและกัน เร�ในฐ�นะคร
้
่
ี่
จะยอมรบว�นเป็นหลักสำ�คัญทสดของจริยธรรมหรือเปล� หรือจริยธรรมจำ�เป็นตองเป็นก�ร
ั
ี่
่
ุ
ปฏิบัติต�มกฎกติก�ที่สถ�บันวิช�ชีพตั้งขึ้นม เพื่อพย�ย�มควบคุมทุกคว�มประพฤติไม่ว่�
สถ�นก�รณ์ใด
106
ครูแพทย์ผู้ประเสริฐ
