Page 125 - ธาดา ยิบอินซอย
P. 125
น่ากลัวที่สุด คงเป็นการเขียนเพื่อตีพิมพ์เมื่อถึงเวลา
ขอตำาแหน่ง แล้วหยุดเขียนเมื่อได้รับตำาแหน่งแล้ว
คนเท่�นั้นที่ลงแรง ร�ยง�นเรื่องเดียวคล้�ย ๆ กัน แต่ลงหล�ยว�รส�ร สร้�งว�รส�รที่ใช้
peer review system แบบไทย ๆ คือรับเลย ทำ�ให้ผู้แต่งข�ดคว�มพย�ย�มเพร�ะอย่�งไร
ก็รับ ถ้�ไม่รับก็มีว�รส�รของสำ�นักเอง ฯลฯ น่�กลัวที่สุด คงเป็นก�รเขียนเพื่อตีพิมพ์เมื่อ
ถึงเวล�ขอตำ�แหน่ง แล้วหยุดเขียนเมื่อได้รับตำ�แหน่งแล้ว
ครูแพทยศ�สตร์ต้องเผชิญโลกที่แท้จริงเหล่�นี้ แล้วขุดหลุมฝังกลบตัวเอง โดยเชื่อว่�
ตัวเองไม่มี “ข้อมูลดีพอ” ที่จะเอ�ม�ตีพิมพ์ เลยทำ�ให้ “แช่” แล้วก็ “เซ็ง” ว่�ไม่มีใคร
เหลียวดูแล
ต้องห�ท�งออกให้ได้สำ�หรับพวกเร�ทสนุกอยกับก�รเป็นครูชนิดน (เมอเปรียบเทียบ
ี่
ื่
ู่
ี้
กับ “นักวิจัย” มืออ�ชีพ) ต้องห�วิธีที่ผสมผส�นคว�มภูมิใจในก�รตีพิมพ์กับสถ�นก�รณ์ที่
ทุกคนปฏิบัติอย่�งไร้วิสัยทัศน์ สิ่งแรกที่ต้องเริ่ม คือ “ครู” ของเร�ต้องเชื่อว่� ก�รเรียน
็
้
ก�รสอนซึ่งเร�ปรับอยู่ทุกวันนั้นเป็นสิ่งซึ่งวัดได้ เมื่อวัดไดกควรแปลและเขียนได
้
ื่
ื่
ุ่
ขณะเดียวกันสถ�บันต้องเชอและควรแก้บ�งจุดของก�รประเมินอ�จ�รย์บ�งกลม เพอให้เข� ้
กับสถ�นก�รณ์ คือไม่ควรกลัวก�รครห� เมื่อพย�ย�มเปลี่ยนก�รกระทำ�หรือเปลี่ยนคว�ม
คิดที่ล้�สมัย เร�ต้องหัดใช้ระบบกรรมก�รเพื่อประเมินคว�มสำ�คัญของ “ครู” แพทยศ�สตร
์
และส่วนหนึ่งที่ต้องประเมิน คือ ง�นตีพิมพ์ของเข� โดยที่ไม่ต้องพึ่งก�รพิมพ์ของว�รส�ร
ที่มี “ชื่อเสียง” เสมอไป* สถ�บันนั้นต้องกล้�ที่จะให้ค่�ตอบแทนที่สมดุลกับผลง�น ส่วน
ก�รยกย่องโดยตำ�แหน่งท�งวิช�ก�รนั้นเป็นอีกเรื่องเดียวกัน แต่ไม่ต้องตอบแทนด้วยเงิน
(*ที่เขียนนี้ ขอให้อย�ให้เอ�ม�แปลว่� ผมสนับสนุนร�ยง�นชุ่ย ๆ ที่เต็มไปหมดขณะนี้
่
เร�ต้องสร้�งวัฒนธรรมของ “คว�มพย�ย�ม” ในก�รแต่งบทคว�มจนเร�พอใจจริง ๆ)
หลังจ�กเขียนเรื่องนี้แล้วก็เห็นในเรื่องทำ�นองคล้�ยกันใน N Eng J. Med 1999;
241: s840-3 น่�อ่�น
124
ครูแพทย์ผู้ประเสริฐ
