สมัยก่อนเมื่อนานมานั้น เราคนไม่รู้จักการกินข้าวแต่กินรำข้าวเป็นอาหารหลัก เมื่อถึงคราวทำนา ผู้คนจะนำต้นข้าวมาผัดแล้วเอาแต่รำมากิน ส่วนเมล็ดข้าวที่เรียกกันว่า "แก่นข้าว" จะนำไปทิ้งกอง ๆ กัน กระจัดกระจายอยู่ทั่วไป ต่อมามีครอบครัวหนึ่งมีลูกทารกที่ไม่ยอมกินรำข้าว เมื่อพ่อแม่ต้มรำข้าวให้กินเหมือนลูกชาวบ้านทั่ว ๆ ไป เด็กคนนี้กลับร้องไห้งอแงออกมา และไม่ยอมกินรำข้าวที่พ่อแม่ต้มให้ นาน ๆ เข้าพ่อแม่เลยเกิดความรำคาญ จึงพูดประชดไปว่า "หมึงอีกินไอไหรหา ร้อง ๆ เดี๋ยวกูต้มแก่นข้าวให้กินให้ตาย ๆ ไปเสียแหล่ะ" เมื่อพ่อแม่พูดไปอย่างนั้นเหตุการณ์ประหลาดจึงเกิดขึ้น เด็กคนนั้นกลับหยุดร้อง แต่พอสักครู่ก็เริ่มร้องขึ้นมาอีก พ่อแม่จึงพูดด้วยอารมณ์หงุดหงิดออกไปว่า...ทีนี้กูเอาแก่นข้าวมาต้มให้กินจริง ๆ แหล่ะร้องไปตะ... ลูกคนนั้นก็หยุดร้องอีก สร้างความงุนงงให้พ่อแม่เป็นอย่างมาก พ่อแม่จึงไปเอาแก่นข้าวมาต้มให้ลูกกินจริง ๆ ปรากฏว่าเด็กทารกคนนั้นดีอกดีใจ ยิ้มร่าเริง กินข้าวไปได้มาก และเมื่อกินอิ่มเป็นธรรมดาที่หนังตาเริ่มหย่อน เด็กทารกคนนั้นจึงเผลอหลับไป เมื่อฝ่ายพ่อแม่มาเห็นทารกหลับไป ก็เกิดความตกใจนึกว่าลูกน้อยได้ตายไปเสียแล้ว เพราะกินแก่นข้าวเข้าไป (คนทั่วไปเขาจะกินกันเข้าไปไม่มาก) จึงร้องห่มร้องไห้ ฝ่ายลูกที่หลับไปได้ยิน ก็ตื่นขึ้นมาหัวเราะ ยิ้ม ร่าเริงอย่างสุขใจ พ่อแม่เห็นเช่นนั้นก็ดีใจ จึงต้มแก่นข้าวให้ลูกน้อยกินเรื่อยมา จนเรื่องราวดังกล่าวร่ำลือไปทุก ๆ ชุมชน คนจึงหันมากินแก่นข้าวแทนรำข้าวกันตั้งแต่วันนั้น มาจวบจนทุกวันนี้