เล่ากันว่าแต่เดิมงูน้ำเป็นงูชนิดเดียวที่มีพิษและมีพิษร้ายแรงมาก เพียงแต่กัดรอยเท้าของใครเข้าเจ้าของรอยเท้านั้นก็จะถึงแก่ความตาย อยู่มาวันหนึ่งงูน้ำได้กัดชายคนหนึ่งซึ่งมีชื่อว่าอ้ายไม่ตาย หลังจากนายอ้ายไม่ตายถูกงูน้ำกัดตาย ต่อมาชาวบ้านก็ลือกันว่า “งูน้ำกัดนายอ้ายไม่ตายเสียแล้ว” บางก็พูดว่า “งูน้ำกัดนายอ้ายไม่ตายแล้ว” เมื่องูน้ำรู้ข่าวนี ก็เสียใจและเจ็บใจตัวเองว่าพิษร้ายของตนเองเสื่อมถึงที่สุดแล้ว เพราะแต่ก่อนเพียงกัดแค่รอยเท้าใครผู้นั้นก็ตาย มาคราวนี้กัดคนที่เท้าจริง ๆ กลับไม่ตายงูน้ำน้อยใจและเสียใจมาก จึงได้ไปสำรอกพิษทิ้งออกทั้งหม พิษที่สำรอกออกมานั้นไปติดอยู่ที่ต้นรังทังช้างรังทังไก่ หมามุ่ย บรรดงูชนิดอื่นต่าง ๆ ก็พากันไปอมพิษนั้นไว้ งูที่ไปถึงก่อนก็ได้แก่งูจงอาง งูเห่า งูกะปะ เป็นต้น พวกนี้จึงมีพิษร้ายแรง ส่วนงูและสัตว์อื่น ๆ ที่ไปทีหลังจะได้พิษลดน้อยลงเรื่อย ๆ เช่น งูเขียว ตะขาบ ส่วนต้นรังทังช้าง รังทังไก่ หมามุ่ย ก็มีพิษเหลืออยู่บ้าง ใครไปถูกก็โดนพิษด้วย ทำให้ทุกวันนี้งูน้ำจึงไม่มีพิษร้ายแรงเหมือนกับบรรดางูชนิดอื่น ๆ