นิทานพื้นบ้านภาคใต้เรื่อง "นายอ้ายไม่ตาย" มีเรื่องเล่าว่ามีบุคคลหนึ่ง ชื่อว่านายอ้าย เมื่อตอนเด็ก ๆ ไม่สบายหนักมากอาการปางตาย  คนทั้งหลายเชื่อว่านายอ้ายต้องตายแน่ ๆ แต่ปรากฎว่านายอ้ายก็ไม่ตาย จากการที่นายอ้ายรอดตายในครั้งนั้นคนทั้งหลายในหมู่บ้านจึงพากันเรียกนายอ้ายว่า "นายอ้ายไม่ตาย" ต่อมาวันหนึ่งนายอ้ายไม่ตาย เข้าไปหาพื้นในป่าพบไข่งูเหลือมสีขาว ๙ ฟอง นายอ้ายจึงเก็บไข่กลับบ้านเพื่อไปต้มกิน ฝ่ายพญางูเหลือมตัวยาวเท่ากับต้นหมาก ออกไปหากินพอครั้งกลับมาไม่พบไข่จึงตามรอยเท้าของนายอ้ายมา และด้วยความโกรธแค้นที่นายอ้ายไม่ตายเอาไข่ของมันไปต้มกิน จึงยกหัวขึ้นเจาะที่รอยเท้าของนายอ้ายไม่ตายนับครั้งไม่ถ้วนจนหนำใจแล้วเลื้อยกลับไปซ่อนตัวในพงหญ้า เพื่อรอฟังข่าวการตายของชายที่ขโมยไข่ของตนไป เหตุที่เป็นเช่นนี้เนื่องด้วยในครั้งโบราณนั้น มีความเชื่อกันว่างูเหลือมเป็นเพียงสัตว์ชนิดเดียวในโลกที่มีพิษและเป็นพิษที่ร้ายแรงที่สุด ส่วนสัตว์อื่น ๆ เช่น งูจงอาง งูห่า งูกะปะ ตะขาบ  แมลงป่อง รวมถึงสัตว์อื่น ๆ บนพื้นพิภพนี้ยังไม่มีพิษกันแม้แต่นิดเดียว ความร้ายแรงของพิษงูเหลือมนั้นอย่าว่าแต่ถูกกัดเลย แม้เพียงแต่ถูกเจาะที่รอยเท้าเจ้าของรอยเท้านั้นก็ต้องตายเป็นอย่างเดียว งูเหลือมจึงไปนอนรอฟังข่าวการตายของนายอ้ายเพื่อให้หายแค้น แต่ชาวบ้านที่ผ่านไปมากลับพูดกันว่า "งูเหลือมเจาะที่รอยเท้านายอ้ายไม่ตาย ๆๆ" พญางูเหลือมได้ยินเสียงจากคนเหล่านั้นพูดบอกต่อกันมาก็นึกเสียใจที่พิษของตนที่เคยร้ายแรง แต่มาบัดนี้มันไม่มีความหมายเสียแล้ว เพราะไม่สามารถฆ่านายอ้ายได้ เมื่อเชื่อดังนั้นพญางูเหลือมจึงไปคายพิษทิ้งไว้ในหนองน้ำ บรรดาสัตว์ต่าง ๆ เช่น งูต่าง ๆ  แมลงต่าง ๆ พอรู้ข่าวนี้จึงมาแย่งกันเอาพิษงูเหลือมกันอย่างมากมายไม่เหลือแม้แต่หยคเดียว โดยพิษหยดสุดท้ายที่เปื้อนอยู่ที่พื้นดินนั้นได้เจ้าคางคกที่เดินทางมาถึงช้ากว่าสัตว์อื่น ๆ โดยมันใช้คางถูกับพื้นดินบริเวณนั้นไปมาจนแห้ง ด้วยเหตุนี้เองคางคกจึงมีพิษที่บริเวณคางนับตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา และด้วยเหตุนี้เองพวกสัตว์ต่าง ๆ รวมถึงงูประเภทต่าง ๆ จึงมีพิษมาตั้งแต่บัดนั้นจวบจนปัจจุบัน ในตอนหลังนั้นพญางูเหลือมมาได้ยินคนหลายคนที่ทยอยมางานศพนายอ้ายไม่ตายพูดกันโดยจับใจความได้ว่าที่ว่างูเหลือมเจาะรอยเท้านายอ้ายไม่ตายนั้นที่จริงแล้ว นายอ้ายนั้นตายทันทีตั้งแต่ถูกเจาะรอยเท้าตั้งแต่ครั้งแรกส่วนที่ว่างูเหลือมเจาะรอยเท้านายอ้ายไม่ตายนั้นมันเป็นเพียงชื่อเรียกขานของนายอ้ายเท่านั้น พอรู้อย่างนั้นแล้วก็เสียใจเป็นอย่างมากและตั้งแต่บัดนั้นมางูเหลือมจึงมีชีวิตอยู่อย่างหงอยเหงาเศร้าซึมรอบอยู่อย่างเงียบสงบคอยแต่ดักสัตว์โชคร้ายที่ผ่านเข้ามาใกล้ตัว เพราะความที่ไม่มีพิษของตัวนั่นเอง

คุณาพร ไชยโรจน์. (2549). "ทวด" ในรูปสัตว์ : (ทวดงู, ทวดจระเข้, ทวดช้าง และทวดเสือ). สงขลา : วนิดาเอกสาร,