ภาพจาก : https://adaymagazine.com/view-30

                    เมื่อประมาณ ๔๐๐ ปีมาแล้วในสมัยกรุงศรีอยุธยาตอนต้น มีพ่อค้าจีนคนหนึ่งล่องเรือสำเภามาจากประเทศจีน เพื่อจะไปขายสินค้ายังแหลมมลายู ในเรือสำเภานั้นได้บรรทุกสินค้าประเภทเครื่องปั้นดินเผามาเต็มลำเรือ เช่น เครื่องลายคราม ชามเบญจรงค์ โอ่ง ไห ลายมังกร เป็นต้น สินค้าเหล่านี้มีลวดลายสีสันงดงามมาก วันหนึ่งขณะที่เรือสำเภาแล่นอยู่กลางทะเลใกล้ปากอ่าวทางตอนใต้ของไทย ได้บังเกิดลมพายุคลื่นลมแรงจัดมาก เรือกำลังจะจมพ่อค้าจีนจึงได้สั่งให้ปลดใบเรือลงเพื่อให้เรืออยู่กับที่ แต่ในที่สุดเรือค่อย ๆ จมลงในท้องทะเล พ่อค้าจีน ไต้ก๋ง พร้อมลูกเรือทุกคนได้พยายามช่วยเหลือตัวเอง จนสามารถขึ้นเกาะที่อุดมสมบุรณ์แห่งหนึ่งได้ทุกคน เมื่อคลื่นลมสงบทุกคนจึงพากันไปกู้เรือและนำสินค้าขึ้นฝั่งได้สำเร็จ จากนั้นจึงเอาใบเรือ เสื้อผ้า ขึ้นไปตากตามต้นไม้และกิ่งไม้ ในที่แห่งนั้นมีแขกมลายูคนหนึ่งแก่มีอาชีพตัดไม้ไปขาย ได้มาตัดไม้ใกล้บริเวณที่พ่อค้าจีนตากใบเรือ และเสื้อผ้า เมื่อเห็นสิ่งเหล่านั้นแขกมลายูจึงคิดที่จะขโมย จึงไปตัดต้นไม้ที่มีเสื้อผ้าตากอยู่ แต่พ่อค้าจีนและลูกเรือกลับมาเห็นเสียก่อน จึงร้องตะโกนขึ้นว่า “เจ๊ะ…เฮ้ ๆๆๆ เอาเสื้อผ้าอั้วคืนมา” แขกมลายูตกใจมากจึงกล่าวขอโทษและรักปากว่าจะไม่ทำอย่างนี้อีก พ่อค้าจีนและลูกเรือทั้งหมดจึงยกโทษให้ และได้อาศัยทำมาหากินบนเกาะนี้อย่างมีความสุข ต่อมาได้มีพ่อค้าสำเภาาจีนลำอื่น ๆ ล่องเรือมาค้าขายบนเกาะนี้มากขึ้น สินค้าส่วนใหญ่ที่นำมาขายมีชามเบญจรงค์ โอ่ง ไหลายมังกร และเครื่องลายคราม จนทำให้ชาวเกาะแห่งนี้มีเครื่องใช้เหล่านี้ทุกครัวเรือน นับเป็นการนำศิลปะประติมากรรมมาเผยแพร่ในประเทศไทยจนถึงทุกวันนี้

นิทานพื้นบ้านภาคใต้เรื่องตากใบ. (2559). สืบค้นวันที่ 2 ส.ค. 64, จาก https://nitanstory.com/นิทานพื้นบ้านภาคใต้-ตาก/