ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเศรษฐีคนหนึ่งมีลูกชายเป็นคนไม่รักดีได้แต่ใช้จ่ายทรัพย์เที่ยว กิน เล่น เลี้ยง เพื่อนฝูง ไม่นึกทํามาหากิน พ่อแม่จะว่ากล่าวตักเตือนอย่างไร ก็ไม่เชื่อฟังในที่สุดเศรษฐีก็ตรอมใจตาย แต่ก่อนตายได้เอาเงินกับทองใส่ตุ่มอย่างละตุ่มฝังไว้ และด้วยความดีที่ ได้กระทํามาส่งผลให้เศรษฐีไปเกิดเป็นเทวดา ฝ่ายลูกเศรษฐี เมื่อพ่อแม่ตายแล้วก็ยิ่งดีใจและได้ใช้เงินเลี้ยงเพื่อนเที่ยวเตร่เสเพล อยู่ไม่นานเงินก็หมดเพื่อนฝูงที่เคยล้อมหน้าล้อมหลังก็หายหน้าไปทีละคน อยู่มาวันหนึ่งเพื่อนชวนไปกินเลี้ยงกันตามเคย โดยสั่งลูกเศรษฐีตกยากว่าถ้าคิดจะไปกินเลี้ยงก็ให้เอาไก่ไปร่วมในการกินเลี้ยงด้วยหนึ่งตัว ลูกเศรษฐีอยากกินเลี้ยงมากถึงแม้จะไม่มีเงินแล้วก็ยังขวนขวายหาไก่ได้ตัวหนึ่ง จากนั้นจึงจัดการลวกน้ำร้อนถอนขนแล้วผูกห่อใบตองเตรียมที่จะไปร่วมงานกินเลี้ยง ครั้นเดินมาตามทางเพราะความเหนื่อยจึงแวะพักใต้ต้นไม้ข้างทางแล้วม่อยหลับไป บังเอิญมีอีกาตัวหนึ่งเกาะอยู่บนต้นไม้นั้นได้กลิ่นไก่โชยมาจากใบตอง จึงบินโฉบลงมาคาบห่อใบตองไป ทำให้เขาต้องไปงานกินเลี้ยงด้วยมือเปล่า ๆ พอถึงบ้านเพื่อนที่นัดกินเลี้ยงก็เล่าให้เพื่อนฟังแต่ก็ไม่มีใครเชื่อในคําพูดของเขาเลย ต่างคิดว่าเขาคงไม่มีปัญญาหาไก่มาจึงกุเรื่องแก้เก้อ แถมยังพูดจาเยาะเย้ยถากถางว่า “ไม่มีปัญญาหาไก่มา แล้วยังไปโทษอีกาอีก” ลูกเศรษฐีทั้งเจ็บทั้งอายตัดสินใจไม่ร่วมวงกินเลี้ยงด้วยรีบเดินทางกลับบ้าน เมื่อถึงบ้านแล้วก็ยังน้อยใจไม่หายนึกถึงความหลังที่ตนเคยมั่งมีเงินทอง มีผู้คนล้อมหน้าล้อมหลัง  ทำให้เสียใจกินไม่ได้นอนไม่หลับจนร่างกายก็ผ่ายผอมลง ฝ่ายเทวดาพ่อแม่เห็นอาการของลูกก็อดสงสารเสียไม่ได้ จึงมาเข้าฝันลูกว่านั่นแหละลูกเอ๋ย เมื่อพ่อแม่ยังอยู่ก็ได้สอนเจ้านักหนาเรื่องการใช้เงินทอง เมื่อยามลําบากยากจนใครเขาจะมานับถือ พูดจริงก็เป็นหลอกไปได้ ขอให้เจ้ารู้สึกตัวและทําตัวเสียใหม่ พ่อแม่จะช่วยเจ้า จากความนฝันนั้นเองลูกเศรษฐีก็คิดได้จึงสัญญากับพ่อแม่ว่า “ต่อไปจะเลิกความประพฤติเดิมจะตั้งใจทํามาหากิน เลี้ยงตัวให้มีเงินพอที่จะไม่ให้ใครมาดูถูกได้อีกต่อไป” เมื่อเทวดาพ่อแม่ได้รับคําสัญญาจากลูกเช่นนั้นก็พอใจยิ่งนัก เมื่อลูกสัญญาว่าจะกลับตัวเป็นคนดีจึงได้บอกที่ซ่อนตุ่มเงินและตุ่มทองให้ในความฝัน พอตื่นขึ้นมาลูกเศรษฐีก็รีบไปขุดหาตุ่มเงินตุ่มทองก็พบจริงตามฝัน จึงนําเงินในตุ่มมาทําทุนตั้งหน้าตั้งตาทํามาหากิน จนไม่นานก็กลับฟื้นตัวพอมีฐานะขึ้นอีก เพื่อนที่เคยหนีหายก็เริ่มกลับมาคบหาเพิ่มขึ้นทุกวัน ลูกเศรษฐียังจําวันที่เพื่อนฝูงเยาะเย้ยได้ไม่ลืม วันหนึ่งลูกเศรษฐีเห็นได้โอกาสจึงชวนเพื่อนมากิน เลี้ยงกันอีกเหมือนเมื่อยังร่ำรวยในครั้งก่อน เพื่อนฝูงต่างก็มากันพร้อมหน้าพร้อมตาขณะที่กินเลี้ยงอย่างครึกครื้นเฮฮาอยู่นั้น ลูกเศรษฐีได้นํามีดเหี้ยน ๆ เล่มหนึ่งมาให้เพื่อนดูพลางพูดขึ้นว่า “อัศจรรย์จริง ๆ มีดเล่มนี้เพิ่งซื้อมาใหม่ ๆ แท้ ๆ ทิ้งไว้คืนเดียวหนูมากัดเสียจนเหี้ยนหมดเหลือเท่านี้เอง” เพื่อนฝูงทั้งหลายเมื่อได้ยินก็รับคําเชื่อตามคําพูด บางคนก็ประสมโรงพูดว่า.. จริงเหมือนเพื่อนว่าหนูมันร้ายนัก มีดของเราก็เคยโดนเหมือนกัน เหี้ยนเหมือนอย่างนี้ไม่มีผิด... เพื่อนคนอื่นก็พูดว่า “ใช่ ๆ” คนละคําสองคํา ลูกเศรษฐีเมื่อได้ยินดังนั้นก็คิดได้ว่ายามเมื่อเรายากจนคนดูถูก ถ้อยคําที่พูดไม่มีน้ำหนัก ถึงพูดความจริงก็ยังไม่มีคนเชื่อ แต่เมื่อยามมั่งมีเงินทองจะพูดอย่างไรจริงหรือเท็จไม่สําคัญคนย่อมยอมรับเชื่อถือ
            นิทานพื้นบ้านเรื่องหนูกัดเหล็กเรื่องนี้เป็นนิทานสอนใจ นิทานเตือนใจ แฝงคติข้อคิดดี ๆ  เกี่ยวกับการใช้ชีวิตและการคบเพื่อน

นิทานพื้นบ้านภาคใต้ เรื่องหนูกัดเหล็ก. (2559). สืบค้น 29 เม.ย. 67, จาก https://link.psu.th/55R37