Page 69 - ธาดา ยิบอินซอย
P. 69
่
ั
์
ั
ี่
่
อ�จ�รยธ�ด�เล�ให้ฟงว� สมยททำ�ง�นในสหรัฐอเมริก� ท่�นทำ�ก�รศึกษ�สรีรวิทย�
และก�รทำ�ง�นของหัวใจโดยตองใช้ส�รเภสัชรังสีอยู่บ่อย ๆ จึงส�ม�รถม�ดูแลหน่วย
้
เวชศ�สตร์นิวเคลียร์ได้ ผมจึงโชคดีที่ในช่วงชีวิตหนึ่งได้เรียนรู้และใกล้ชิดชีวิตของครูแพทย์
ที่ไม่เคยหยุดที่จะเรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ ผมรู้สึกว่�อ�จ�รย์ธ�ด�จะสนุกกับทุกสิ่งที่ท่�นทำ� ง�นที่
ทำ�ได้ (ซึ่งทั้งหมดล้วนแต่เกิดประโยชน์กับผู้อื่น) จึงมีปริม�ณม�กเหลือเกิน และอ�จ�รย์
ู้
ี่
ี่
ธ�ด�จะไม่เห็นด้วยสำ�หรับใครทคิดว่�อ�ชีพแพทย์เป็นอ�ชีพทต้องเสียสละหรือรสึกว่�ตนเอง
เสียสละ ซึ่งเหมือนจะทำ�ให้ตัวคนนั้นดูดีกว่�คนอื่น ผมได้เห็นว่�อ�จ�รย์ธ�ด�เป็นแพทย ์
และครูแพทย์ที่เป็น “ธรรมช�ติที่สุด” ท่�นมีคว�มสุขและ “รู้สึกมันส์” ที่ได้ทำ�หน้�ที่แพทย์
ไม่ว่�จะเป็นก�รดูแลคนไข้ ก�รสอน และมีคว�มสงสัยตลอดเวล� ซึ่งทำ�ให้เกิดเป็นคำ�ถ�ม
กระตุ้นให้ผมสงสัย และให้พย�ย�มห�คำ�ตอบ และพย�ย�มผลักดันให้เกิดง�นวิจัยในที่สุด
ื่
้ำ
ท่�นให้โอก�สผมซ�แล้วซ�อีกในเรองก�รพัฒน�ตัวเอง สองปีก่อน ผมเห็นท่�นหอบตอนยืน
้ำ
คุยกัน แล้วหลุดป�กทักไปว่� “รู้สึกว่�อ�จ�รย์หอบ” ท่�นเท้�สะเอว หลังโก่ง ก่อนจะบอก
ว่� “อŽอ ใช่ physical ผมเหนื่อย แต่ mental ไม่ใช่” แล้วเร�ก็คุยเรื่องง�นกันต่อ และผม
ก็ไม่เคยทักเรื่องสุขภ�พของท่�นอีกเลย แม้กระทั่งตอนอ�จ�รย์ป่วย จนถึงวันนี้ ... ผมรู้ว่�
อ�จ�รย์ธ�ด�ท่�นจะรู้สึกว่�ไม่มีประโยชน์ที่ผมจะต้องม�กล่�วว่�เสียใจ เสียด�ย หรือแม้แต่
ี่
ึ้
ั้
ิ่
ี่
ั้
ขอโทษ ทงทคว�มรสึกมันม�กม�ยขน�ดนนจริง ๆ สงเดียวทอ�จ�รย์ธ�ด�คงอย�กให้เกิดขน
ู้
คือพวกเร�ต้องพัฒน�ตัวเองกันจริง ๆ เสียที
รักและระลึกถึงท่�นตลอดม�และตลอดไป
ธีรพล เปรมประภ�
หน่วยเวชศ�สตร์นิวเคลียร์ ภ�ควิช�รังสีวิทย�
ผมได้เห็นว่าอาจารย์ธาดาเป็นแพทย์และครูแพทย์ที่เป็น
“ธรรมชาติที่สุด” ท่านมีความสุขและ “รู้สึกมันส์”
ที่ได้ทำาหน้าที่แพทย์ ไม่ว่าจะเป็นการดูแลคนไข้ การสอน
และมีความสงสัยตลอดเวลา
68
ครูแพทย์ผู้ประเสริฐ
